امان از درد، الحمدالله...!

ساکنان کوچه ی تنهایی بن بست، غریب ترین اهالی درد یادتان هست!؟

چند وقتی حال وبم ساکن بود و بی رونق...یا بهتر است بگویم چند وقتی حال خودم خراب بود و بی رونق...

چشمی به هم زدیم ودیدیم زندگی کردیم بی درد، بی معرفت به درد و نا آشنا با دردمند!

نگویید که مدتها نبوده و حال با مطلبی کلیشه ای ومطلبی دردآلود آمده است...

نه! آمده ام با حرفهایی از جنس دردهای شیمیایی...اما به سبک خودم...

دردمندانی که همیشه از آنها می نویسیم و می گوییم اما درحقیقت نه می نویسیم، نه می گوییم ونه می فهمیم!!!

باورندارید؟ گواه بیاورم؟

قلبم گواه است بر اینکه نفهمیدمشان، ندیدمشان، نخواندمشان...

ناگهان خبرآمد: "سردار مهرجو شهید شد"

روزها گذشت خبرآمد: "درد داشت"

گذشت و گذشت خبرآمد: "در یادداشت هایش نوشته بود:امان از درد، الحمدالله...!"

ما ندانستیم که قلبش پایتخت درد بود، ولی لشگرعشق می دانست و با هجوم ناگهانی اش فتح کرد این پایتخت درد را...

و آنگاه بود که فهمیدم چشمانم خیلی وقت است که نابیناست...

زهرهجری چشیده ام که مپرس...

"تکنولوزی، پیشرفت، پول، جوانی، مدرنیته، پست مدرن، سیاست، رفاه، شادی و..."

در این واژه ها غرقیم وعشق می کنیم!!!!

غافل از اینکه چه ذلیل است تکنولوزی که دین را نمیشناسد

چه ذلیل است مدرنیته ای که غیرت را نمیشناسد

چه ذلیل است دنیایی که عشق الهی را نمیشناسد

چه ذلیل است سیاستی که چفیه را نمیشناسد

چه ذلیل است جوانی که جهاد را نمیشناسد

چه ذلیل است شادمانی که درد را نمیشناسد

و چه سرافراز است دردی که خدا را میشناسد...

شاید تا چمران نشویم درد را دوست نداشته باشیم و آن را در آغوش نکشیم آن هم درد آرمان های الهی را، آرمان هایی که مولایمان سیدعلی فرمود این آرمان ها گره خورده ی با واقعیت اند و رویا نیستند...

خواستم بنویسم تا آنهایی که دردعشق می خواهند، مختصات این درد را از دردمندان بیابند قبل از اینکه "دیر" شود...

 

پی نوشت: زندگی ام عجین شد با گلزار شهدا و شهید عارف مهدی زین الدین و

 اولاد حضرت زهرا (سلام الله علیها)...

خدایا! سپاس....سپاس....سپاس....

              هم کلاسی هایی که راهی سرزمین عشقید، دعایم کنید آن وقت که کربلا رفتید...